Herman van Veen
Ik had nooit zoveel met Herman van Veen. Ik kan me heel goed voorstellen dat zijn zweverige melodieën prachtig zijn voor wie daar gevoelig voor is, ik wou dat ik zo kon zingen, maar het heeft bij mij nooit iets losgemaakt. Tot ik hem vanavond, onderweg naar huis, op radio 1 hoorde praten met Jellie Brouwer.
Zoals hij met zijn gedragen stem een overtuigd pleidooi hield voor de rechten
van kinderen in deze wereld, daar had hij bij mij die gevoelige snaar
wel te pakken. Dit is wat hij zei.
We leven in een wereld waar 1 miljard kinderen, één miljard, geen
toekomst hebben, één miljard. Vroeger noemden we dat dan Tweede
Wereldoorlog, of Eerste Wereldoorlog. Er is op dit moment een oorlog
gaande, dat heet alleen geen oorlog meer. Maar er zijn zo ongelooflijk
veel slachtoffers.
En dan moet ik zeggen dat Lubbers een van de mensen is van de
ex-zittende-regeerders die daar werkelijk ook aandacht voor vragen. Die
heeft het met eigen ogen gezien.
En het is een horror, het is een perversiteit van een ongelooflijke
orde. De kinderen hebben geen rechten. De kinderrechten zijn
gearticuleerd, die zijn ook geratificeerd, maar het zijn geen plichten,
het zijn intenties. En wij, op deze wereld met alle mogelijkheden die
we hebben, zorgen zo ongelooflijk slecht voor de kinderen. Niemand
vraagt een moeder of een kind in Irak of welk oorlogsgebied ook wat zij
ervan denken. Het is een volledige macho maatschappij.
Alles wordt beslist door macht, en niet door inzicht. We zijn ver van beschaving, mevrouw.
Het is een meedogenloze confrontatie-maatschappij, en de slachtoffers
worden niet gehoord. Omdat die geen 'lawyers' hebben. Eén miljard,
vergelijk dat eens met de horrors van de Tweede Wereldoorlog.
En ineens had ik wel wat met Herman van Veen.
Emiel van der Herberg.
