Dynamiek, ruimte en groen
Gisteren, tijdens een Opinieplein sessie over het nieuwe stadsmarketing
plan, beweerde onze burgemeester de kernkwaliteit 'rust' te willen
vervangen door 'dynamiek'. Is dat een goed idee?
Nee natuurlijk niet.
De rust van de ruimgroene polder is voor veel van onze inwoners ooit de reden geweest om zich hier te vestigen, en nu nog om hier te blijven wonen. Hoeveel ambitie we ook hebben voor onze stad, dat mogen we niet vergeten of verontachtzamen. Lelystad is de oase van de Randstad.
Extra onhandig was dat deze uitspraak volgde op een vraag over het vliegveld. Want de gemeenteraad heeft in de voorwaarden voor de uitbreiding van het vliegveld glashelder gezet dat er boven onze stad juist minder dynamiek en meer rust moet komen. Ja, wel meer vluchten op Lelystad Airport, mooi economisch ontwikkelen dat gebied, maar geen routes over stedelijk gebied! Daarvoor hoeven we de rustkwaliteit helemaal niet af te danken.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de opmerkingen van de burgemeester waarschijnlijk (en hopelijk) in de context van de stadsmarketing gezien moeten worden. En dan zit er wel wat in natuurlijk: met alleen rust en ruimte en groen onderscheiden we ons niet van vele plattelandsgemeenten in de uithoeken van ons land. En daar zijn de huizen nog goedkoper. Dus ja, de dynamiek van Lelystad is belangrijk en daar moeten we mee te koop lopen. De prachtige kustontwikkeling, mooie musea, leuke evenementen: er valt hier wat te beleven.
Maar rust en dynamiek hoeven helemaal niet met mekaar in tegenspraak te zijn. Het Lelystad van 2008 is daarvan zelf het beste bewijs. Rust in wonen en natuurbeleving gaat hier samen met dynamiek in stadsontwikkeling en recreatieve mogelijkheden. Allebei horen bij Lelystad, en die combinatie maakt Lelystad ook echt mijn stad.
In de externe communicatie kan ik me heel goed voorstellen dat we wat meer de aandacht vestigen op wat hier gebeurt dan op wat hier juist niet gebeurt. Maar de rust van onze lijst van kernkwaliteiten afvoeren? Nee hoor, rustig aan vasthouden wat mij betreft.
Emiel van der Herberg
